Νεοδαρβινισμός και θρησκεία

Ο νεοδαρβινισμός είναι θεοποίηση της τύχης και της πιθανότητας.

Ξέρουμε από τα μαθηματικά ότι μια πιθανότητα όσο μικρή και αν είναι αν της δώσεις επαρκή χρόνο (ή επαναλήψεις-προσπάθειες) οφείλει να συμβεί. Η ζωή στη Γή έχει αρκετό χρόνο πίσω της και πολλές επαναλήψεις (γεννιές με τυχαίες μεταλλάξεις), ώστε πολλά απίθανα γονίδια, ιδιότητες τελικά, των ζώντων οργανισμών, να έχουν «παραχθεί».

Ο Δαρβίνος υποστήριξε ότι το περιβάλλον αναγκάζει τους οργανισμούς να προσαρμοστούν, άρα να εξελιχθούν, για να επιβιώσουν. Ο νεοδαρβινισμός βλέπει ότι μπορείς να έχεις στο ίδιο περιβάλλον πολλά απίθανα όντα, που δημιουργήθηκαν και επιβίωσαν αρχικά κατά τύχη. Οι οικολογικές φωλιές όμως που τους εξασφαλίζουν την επιβίωση είναι περιορισμένες και πρέπει να τις μοιραστούν. Οι ιδιότητες παράλληλα που, κατά τύχη αναπτύχθηκαν, σε συνδυασμό με το περιβάλλον καθορίζουν και την πιθανότητα επιβίωσης του κάθε είδους.

Όταν δύο είδη διεκδικούν την ίδια οικολογική φωλιά τότε αναγκαστικά την μοιράζονται το ένα εις βάρος του άλλου. Έστω οτι ένα από τα δύο είδη έχει λίγο μεγαλύτερη πιθανότητα επιβίωσης στο συγκεκριμένο περιβάλλον και δώσεις στην πιθανότητα αυτή αρκετό χρόνο, δηλαδή σταθερό περιβάλλον για πολλά χρόνια. Τότε η μικρή αυτή διαφορά στην πιθανότητα επιβίωσης ‘οφείλει’ να επικρατήσει.

Αν το δούμε ανάποδα κάθε ιδιότητα που παρατηρούμε σήμερα σε ζωντανούς οργανισμούς έχει ή είχε επιβιωτική αξία σε ένα άλλο περιβάλλον στο παρελθόν, γι’ αυτό και επικράτησε. Αυτό λέει η πιθανότητα. Αυτός είναι ο τρόπος που ο νεοδαρβινισμός ερμηνεύει τις ιδιότητες των ζωντανών οργανισμών.

Ας πιάσουμε λοιπόν το ζώο που λέγεται άνθρωπος. Σημαντικές του ιδιότητες είναι το ένστικτο επιβίωσης και το ένστικτο αναπαραγωγής. Εύκολα ερμηνεύσιμα και τα δύο. Είναι σίγουρο ότι κανένα είδος δεν θα επιβίωνε αρκετά χωρίς ένα από τα δύο αυτά βασικά ένστικτα.

Μα υπάρχουν αντικρουόμενες ιδιότητες που έχουν επιβιωτική αξία! Βεβαίως! Για παράδειγμα ο αλτρουισμός δεν ταιριάζει πάντα με το ένστικτο επιβίωσης. Πότε όμως επικρατεί το ένα και πότε το άλλο. Ο αλτρουισμός σε εξαιρετικές περιπτώσεις ξεπερνάει το ένστικτο επιβίωσης, το οποίο εξακολουθεί να υπάρχει. Για ένα κοινωνικό είδος ο αλτρουισμός είναι το ένστικτο επιβίωσης της ομάδας. Η ζωή της ομάδας έχει μεγαλύτερη αξία από την ζωή της μονάδας, γιατί ο μοναχικός άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει. Όπως λοιπόν ‘ενστικτωδώς’ αποφεύγεις ένα κίνδυνο, εξ’ ίσου ‘ενστικτωδώς’ βάζεις την ζωή σου σε κίνδυνο για να σώσεις μια άλλη ζωή που κινδυνεύει.

Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό όμως του ανθρώπου είναι η νοημοσύνη. Έχει επιβιωτική αξία η νοημοσύνη; Προφανέστατα έχει! Και μάλιστα είναι από τις λίγες ιδιότητες που προσφέρουν δυνατότητα επιβίωσης, σε περιβάλλον που εξελίσεται και αλλάζει συνεχώς. Είναι η μοναδική ιδιότητα που μπορεί να επικρατήσει βασικών ενστίκτων που υπάρχουν σε όλες τις μορφές ζωής.
Έλα όμως που η νοημοσύνη έχει και μερικές θανατηφόρες παρενέργειες. Έρχεται σε αντίθεση με βασικά ένστικτα. Τι πιθανότητα επιβίωσης έχει ένα νοήμον ζώο, όταν φτάσει να καταλάβει οτι στην πραγματικότητα είναι στιγμιαίο και σημειακό; Σχεδόν καμμία! Όταν η νοημοσύνη φτάσει να ασχολείται με την ίδια τη φύση της ζωής, αναπόφευκτα οδηγείται στο μόνο λογικό συμπέρασμα. Αφού υπάρχει το αναπόφευκτο τέλος η ζωή είναι μάταιη! Άρα πάει κατά διαόλου το ένστικτο της επιβίωσης. Για ποιο λόγο να ζήσω και να υποφέρω; Για ποιό λόγο να αναπαραχθώ και να υποφέρουν τα παιδιά μου; Δεν υπάρχει κανένας λογικός λόγος!

Ο άνθρωπος όμως έχει επιβιώσει και από ότι φαίνεται έχει πολύ καλές ελπίδες να συνεχίσει να επιβιώνει. Άρα κάποια επί πλέον ιδιότητα υπάρχει που σπάει την θνησιγενή αντίθεση των ενστίκτων με την νοημοσύνη. Και είναι επίσης προφανής και λογική.

Η ζωή είναι χωρίς νόημα αν έχει τέλος. Άρα για να έχει νόημα πρέπει να μην έχει τέλος. Μα το τέλος το βλέπουμε! Άρα υπάρχει κάτι μετά το τέλος που δεν το βλέπουμε. Μα και πάλι η παρούσα ζωή δεν έχει νόημα και καμία απολύτως αξία συγκρινόμενη με την αιώνια που ακολουθεί!

Ο μόνος λοιπόν τρόπος να έχει νόημα η παρούσα ζωή είναι να ακολουθεί μία άλλη (αιώνια βεβαίως), της οποίας η ποιότητα θα κρίνεται από την ποιότητα της παρούσας. Και ποιος θα το κρίνει ρε αδέρφια; Μα το υπέρτατο όν που έφτιαξε τα πάντα! Και όχι μόνο τα έφτιαξε, αλλά τα έφτιαξε με τέτοιο τρόπο που ο άνθρωπος να έχει δυνατότητα επιλογής. Και γιατί να έχει δυνατότητα επιλογής; Μα για να μπορεί να κριθεί! Πώς αλλιώς θα είχε νόημα η ζωή του;

Δηλαδή το θρησκευτικό συναίσθημα είναι λογική συνεπαγωγή. Προφανέστατα όχι. Είναι από ότι φαίνεται έμφυτο. Η λογική μας οδηγεί σε αντίθετα συμπεράσματα. Είμαστε όμως έτοιμοι να κάνουμε τα στραβά μάτια και να αποδεχθούμε προφανώς παράλογες συνεπαγωγές, όπως οι παραπάνω. Για να επιβιώσουμε!

Η πίστη στο θεό είναι και αυτή γέννημα της πιθανότητας! Η νοημοσύνη σκέτη έχει επιβιωτική αξία. Η λογική σε συνδυασμό με την πίστη έχει όμως καλύτερα αποτελέσματα. Η λογική μας είναι έτοιμη να αποδεχτεί την πίστη, όπως αποδέχεται και όλα τα υπόλοιπα άγρια ένστικτα, απλά γιατί ακόμη και αν δεν τα καταλαβαίνουμε τα αισθανόμαστε.

Δεν ζητάμε συνήθως αποδείξεις γι’ αυτό που βλέπουμε, ή γι’ αυτό που πιάνουμε. Θεωρούμε ότι υπάρχει. Αρα αφού αισθανόμαστε την ύπαρξη του θεού θεωρούμε ότι υπάρχει! Και υπάρχουμε και εμείς.

Τι παιχνίδια παίζει η χημεία και η πιθανότητα άμα τους δώσεις αρκετό χρόνο να δουλέψουν!!
Αρα δικαίως οι πιστοί τα βάζουν με τον νεοδαρβινισμό και τους οπαδούς του. Δεν γίνεται να επιβιώσουν αλλιώς. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος οι οπαδοί του νεοδαρβινισμού τα βάζουν με τους πιστούς. Η πίστη είναι πλήρως συμβατή με την θεωρία τους.