2005/07/08

Απλοί Λονδρέζοι Εργαζόμενοι

Το πρωί άκουγα την δήλωση άγγλου αξιωματούχου: «Δεν χτύπησαν την εξουσία. Δεν χτύπησαν προέδρους ή πρωθυπουργούς. Τα θύματα ήταν απλοί λονδρέζοι εργαζόμενοι».

Τί δημοκρατία είναι αυτή που ο λαός είναι άμοιρος ευθυνών; Πιστεύω ότι οι ευθύνες είναι συλλογικές στην δημοκρατία. Μπορεί να ψηφίζουμε λάθος αλλα μετά πρέπει να αντιδρούμε στις επιλογές των ηγεσιών μας.

Πού ήταν οι απλοί λονδρέζοι εργαζόμενοι όταν μετράγαμε 100.000 νεκρούς αμάχους στο Ιράκ και δεν ξέρω πόσους στο Αφγανιστάν. Αυτοί δεν ψήφισαν τον Τόνι και άραξαν στον καναπέ τους να δούν τι θα κάνει;

Εγώ προσωπικά αισθάνομαι υπεύθυνος. Όταν ο Κωστάκης με τον Γιωργάκη έδιναν 1-2 φρεγάτες, την Σούδα και όλο τον εναέριο χώρο για να διευκολύνουν τον βομβαρδισμό των αμάχων έμεινα άπραγος. Δεν βγήκα να σκίσω τα ιμάτιά μου. Δεν πήγα στα προπύλαια να κάνω απεργία πείνας. Ναι μεν δεν τους είχα ψηφίσει αλλά έμεινα σπίτι μου γατί ήμουνα και είμαι βολεμένος. Όταν μου σκάσει στα μούτρα ο απελπισμένος τι θα πώ; Ότι είμαι αμέτοχος;

Είχαμε και έχουμε κυβερνήσεις δωσιλόγων. Θα μου πείτε, και τι να κάνουν; Αφού μας έχουν υποχείρια;

Το μόνο που ελπίζω είναι η παραπάνω δικαιολογία να λειτουργήσει ως ελαφρυντικό. Γιατί δικαιολογία δεν είναι. Και οι Μήδοι υποχείρια ήταν του Ξέρξη, αλλά η ιστορία που μαθαίναμε στο σχολείο λέει ότι τους σφάζαμε κατά δεκάδες χιλιάδες. Και κανένας δεν είπε «Τους καϋμένους τους Μήδους».