Ρήξη (ξανά)

15ΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ,

ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ,

ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Εδώ κι έναν χρόνο, περίπου, φίλοι, μέλη και αναγνώστες του Άρδην από την Αθήνα, της Ένωσης από την Κύπρο, του Λευκού Πύργου από τη Θεσσαλονίκη, του Αντιφωνητή από την Κομοτηνή, του Μανιφέστου από τη Χαλκίδα, καθώς και πολλοί άλλοι από την Πάτρα, την Καλαμάτα, τη Σύρο, τα Γιάννενα, την Αιτωλοακαρνανία, τη Λέσβο, τα Δωδεκάνησα και αλλού, συζητούμε για τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις έκδοσης μιας εφημερίδας. Μιας εφημερίδας που τη θέλαμε εβδομαδιαία και που μπορεί ήδη να εκκινήσει ως δεκαπενθήμερη. Καρπός αυτών των διεργασιών είναι η εφημερίδα ΡΗΞΗ.


Η ΡΗΞΗ θα κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της Ελλάδας από το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου και κάθε δεύτερο Σάββατο. Σας καλούμε όλους να συνδράμετε στην προσπάθειά μας.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΥΝΔΡΑΜΕΤΕ:

-Η ΡΗΞΗ επιθυμεί να διευρύνει όσο το δυνατόν τον κύκλο των συντακτών της. Γι’ αυτό, μην διστάσετε να μας στείλετε το δικό σας άρθρο στην ηλεκτρονική διεύθυνση rixi@ardin.gr



-Η ΡΗΞΗ φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε μία εφημερίδα συμμετοχικής ιδιοκτησίας. Η κατώτερη τιμή της μίας μετοχής είναι 100 ευρώ. Η κατάθεση των χρημάτων μπορεί να γίνεται, κατόπιν επικοινωνίας, και στο λογαριασμό που έχουμε ανοίξει γι’ αυτό το σκοπό στην Εθνική Τράπεζα (αρ. λογ. 116/772277-01).



-Η ΡΗΞΗ έχει συνδρομές. Η ετήσια συνδρομή κοστίζει 30 ευρώ.



-Η κυκλοφορία της ΡΗΞΗΣ θα βασίζεται, πέρα από το πρακτορείο, στην καλή θέληση των μελών, των φίλων και των αναγνωστών της να την διακινούν χέρι-χέρι. Εφόσον το θέλετε, μπορείτε να περνάτε από τα γραφεία της εφημερίδας στην Αθήνα (Θεμιστοκλέους 37, τηλέφωνο 210 3826319), στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (210 3802644), στην Θεσσαλονίκη (Βαλαωρίτου 1 & Δωδεκανήσου, τηλ. 2310 543751) αλλά και από τον χώρο Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν» στην Πάτρα (Μιαούλη 52 & Κορίνθου) και να προμηθεύεστε τον αριθμό των φύλλων που επιθυμείτε.



Αντί για Δελτίο Τύπου, επισυνάπτουμε το εισαγωγικό κείμενο του 1ου φύλλου.

***

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ

Σκοπός της έκδοσης είναι να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο πέρα στην προσπάθειά μας να διαμορφωθεί μια εναλλακτική, συνθετική πρόταση εναντίον της παγκοσμιοποίησης και του κυρίαρχου στον τόπο μας ψευδο-εκσυγχρονισμού και της λογικής των δήθεν μεταρρυθμίσεων.

Μια συνθετική πρόταση εναντίον της παγκοσμιοποίησης και του εκσυγχρονισμού πρέπει να συνδυάζει αιτήματα για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την οικολογία και την άμεση δημοκρατία, να είναι δηλαδή ολοκληρωμένη. Είναι μία ανάγκη που προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα της χώρας, όσο και από την εμπειρία των εγχειρημάτων όλης της προηγούμενης περιόδου. Διότι η Ελλάδα είναι ταυτόχρονα αναπτυγμένη και υπανάπτυκτη· εξαρτημένη και παρασιτική· «Βορράς» και «Νότος»· Ανατολή και Δύση· έχει προβλήματα καθυστέρησης και υπερκατανάλωσης· απειλείται στην εθνική της υπόσταση και ταυτοχρόνως οι εφοπλιστές της συμμετέχουν προνομιακά στο διεθνές σύστημα εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό και κάθε μονομερής ή μονοδιάστατη απόπειρα, διελύθη στα εξ ων συνετέθη: οι «Οικολόγοι-Εναλλακτικοί», η «Άνοιξη» του Σαμαρά, το εγχείρημα του Τσοβόλα, του Χαραλαμπίδη και άλλων.

Αρκεί να δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά θέματα για να κατανοήσουμε την υψηλή περιπλοκότητα και μοναδικότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε:

Στο ζήτημα της ανάπτυξης, η Ελλάδα υποφέρει και από τον ανταγωνισμό των αναπτυγμένων χωρών και από εκείνον του Τρίτου Κόσμου, διότι έχει σχετικά ακριβή εργασία και χαμηλή παραγωγικότητα.

Στο μεταναστευτικό, η αθρόα είσοδος μεταναστών έχει μεταβάλει τη χώρα μας εν πολλοίς σε δουλοκτητική κοινωνία, ενώ, από την άλλη, επειδή προέρχονται από γειτονικές χώρες εγκυμονεί τον κίνδυνο διαμόρφωσης νέων στρατηγικών μειονοτήτων.

Στο εκκλησιαστικό, τα Δωδεκάνησα, η Κρήτη, η Νότιος Ελλάδα, οι «Νέες χώρες», το Άγιον Όρος, η Κυπριακή Εκκλησία, διέπονται από διαφορετικό καθεστώς, καθώς βαραίνει επάνω μας μια μακρά ιστορία· έτσι η παλιά πρωτεύουσα του γένους, η Κωνσταντινούπολη, με τον Πατριάρχη, αντιστρατεύεται το ελληνικό έθνος-κράτος, με τον Αρχιεπίσκοπο. Και πάνω σε αυτή την αντίθεση επενδύουν όλων των ειδών τα συμφέροντα.

Προφανώς, δεν μπορούμε να μιλάμε σοβαρά για αυτόνομη πολιτική στα εθνικά θέματα, απομονώνοντάς τα από το ευρύτερο πλαίσιο της ενεργειακής μας εξάρτησης, της διάρρηξης του παραγωγικού ιστού της οικονομίας, της έντασης των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, του αθηναϊκού υδροκεφαλισμού και των περιφερειακών ανισοτήτων που προκαλεί. Γιατί όλοι αυτοί οι παράγοντες ευνοούν και αναπαράγουν το καθεστώς της εξάρτησης στη χώρα. Ομοίως, δεν μπορούμε να περιμένουμε την ανάπτυξη αυθεντικών κοινωνικών και οικολογικών κινημάτων σε μια κοινωνία που τελεί υπό συνθήκες απόλυτου πνευματικού και υλικού παρασιτισμού, από ανθρώπους που είναι εθισμένοι στη λογική του ραγιαδισμού. Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση για όλα τα θέματα.

***

Αυτή η ιδιαιτερότητα της χώρας απαιτεί, για μια αποτελεσματική πολιτική, ένα υψηλό επίπεδο ανάλυσης και συνθετικής ικανότητας. Και όμως, το επίπεδο των πολιτικών κομμάτων, των στελεχών τους, ή των διανοουμένων της κατεστημένης ελίτ είναι τόσο χαμηλό, ώστε δεν μπορούν παρά να είναι σφουγγοκωλάριοι και παραδουλεύτρες των ξένων συμφερόντων και πρεσβειών. Η ελληνική πραγματικότητα απαιτεί έναν «Πλάτωνα» και αντ’ αυτού διαθέτει έναν… Γιακουμάτο.

Η τελευταία απόπειρα μιας συνθετικής πολιτικής πρότασης υπήρξε εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1970, η οποία όμως, όχι μόνον απέτυχε, παρότι αναπτύχθηκε στις πολύ πιο ευνοϊκές συγκυρίες εκείνης της εποχής, αλλά και προκάλεσε μια βαθιά απογοήτευση και φαινόμενα κυνισμού σε όλον τον ελληνικό λαό. Οι αιτίες αυτής της αποτυχίας είναι πολλές, και έχουν αναλυθεί διά μακρών. Ωστόσο, μία φαίνεται να είναι η σημαντικότερη: ότι «πέτυχε» πολύ γρήγορα, και επομένως συγκροτήθηκε κατ’ εξοχήν «από τα πάνω». Αντί για σύνθεση, λοιπόν, πέτυχε το υποκατάστατό της, την αντίφαση: «σοσιαλισμός» και πισίνες, «βυθίσατε το Χόρα» και Νταβός, «κοινωνική δικαιοσύνη» και «νέα τζάκια». Γι’ αυτό και ήρθε η μοιραία κατάληξη, η πλήρης αντίστροφη των αρχικών διακηρύξεων, ο Σημίτης και ο Γιωργάκης!

Για να επιτύχει, στοιχειωδώς, η παραγωγή μιας νέας πολιτικής κουλτούρας, πρέπει να έλθει «από τα κάτω» και να διανύσει υπομονετικά, σταδιακά, όλο το δρόμο που οδηγεί στη συγκρότηση σταθερών πολιτικών υποκειμένων. Να διαμορφώσει ένα νέο ιδεολογικό πρόταγμα και να φθάσει κάποτε, στον βαθμό που πυκνώνουν φωνές και δυνάμεις, κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, σε μια νέα πολιτική πρόταση.

Η εφημερίδα ΡΗΞΗ αποτελεί ένα βήμα για τη διαμόρφωση ενός πολιτικού υποκειμένου, μια και οι ιδεολογικές μας κατευθύνσεις, μέσα από μια δουλειά δεκαετιών και ιδιαίτερα μέσα από τη δεκαετή διαδρομή του Άρδην, έχουν οριστεί, τουλάχιστον στις βασικές τους συνιστώσες. Η ΡΗΞΗ αποτελεί την απαρχή μιας λιγότερο ή περισσότερο μακράς περιόδου πολιτικής συγκρότησης και στη διαδρομή θα συναντηθεί με άλλες δυνάμεις και προσπάθειες που βαδίζουν στην ίδια κατεύθυνση.

Η ΡΗΞΗ δεν είναι το όργανο μιας ομάδας ή μιας οργάνωσης. Δεν είναι επικεντρωμένη στην Αθήνα ή σε μία και μόνη αντίθεση. Είναι ανοικτή σε όσους συμμερίζονται τις βασικές της κατευθύνσεις και συγκροτείται σε βάση πλουραλιστική, γι’ αυτό και η ιδιοκτησία της θα είναι μετοχική. Είναι, επί τέλους, ένα εγχείρημα συγκρότησης ενός ευρύτατου χώρου που μέχρι σήμερα παραμένει διάσπαρτος. Είναι ένα ακόμα βήμα σε μια μακρά πορεία, με βήματα ίσως αργά, αλλά σταθερά και νικηφόρα.