Ο Άγιος Χριστόφορος

Ο θόρυβος που γίνεται για το – κατάπτυστο – βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' δημοτικού δημιουργεί ίσως την ψευδαίσθηση οτι τα υπόλοιπα βιβλία είναι καλά. Μέγα σφάλμα και ιδού ένα ακόμη παράδειγμα.

Το βιβλίο θρησκευτικών της Δ' δημοτικού στην σελίδα 55 έχει κεφάλαιο που αναφέρεται στον Άγιο Χριστοφόρο! Ναι δεν είναι ορθογραφικό λάθος! Δεν πρόκειται για τον Άγιο Χριστόφορο αλλά για τον Άγιο Χριστοφόρο!

Οι φωστήρες που συνέγραψαν το βιβλίο, σε συνεργασία με τους φωστήρες του παιδαγωγικού ινστιτούτου, έκριναν οτι ο Άγιος, επειδή κουβάλησε τον Χριστό στην πλάτη του κατά την παράδοση, δεν πρέπει να λέγεται Χριστόφορος αλλά Χριστοφόρος. Δηλαδή πρέπει να εκφέρεται όπως ο αχθοφόρος, ο κοντυλοφόρος, ο μασκοφόρος, ο διοπτροφόρος, η λεωφόρος και ο Εωσφόρος (βοήθειά μας).

Ο ξάδελφός μου ο Χριστόφορος ξαφνικά μετά από 45 χρόνια έμαθε, από τον μικρό του γιό, οτι λέγεται Χριστοφόρος και τώρα αισθάνεται πολύ πιο όμορφα, που το όνομά του επί τέλους υπακούει στους κανόνες και δεν αποτελεί γραμματική απόκλιση.

Για να μην αδικήσω τους ανθρώπους άνοιξα μιά δυό εγκυκλοπαίδειες. Δεν βρήκα πουθενά τον Άγιο Χριστοφόρο. Αντιθέτως το Άγιο Χριστόφορο τον βρήκα. Η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Παύλου Δρανδάκη αναφέρει και κάποιον Χριστοφόρο, όχι όμως τον Άγιο. Γιατί λοιπόν επέλεξαν, αν όχι την ανύπαρκτη, τουλάχιστον την μή καθιερωμένη εκφορά του ονόματος του Αγίου.

Μία πιθανή εξήγηση είναι ίσως η ακόλουθη. Ο Άγιος Χριστόφορος – του Αγίου Χριστοφόρου είναι πολύ βαρύ για εκσυγχρονιστές ανθρώπους (μην μας περάσουν για δεξιούς). Ο Άγιος Χριστόφορος - το Άγιου Χριστόφορου είναι πολύ μαλλιαρό για χριστιανούς (μήν μας περάσουν για άθεους αριστερούς, εκσυγχρονιστές είμαστε). Ο Άγιος Χριστοφόρος – του Αγίου Χριστοφόρου είναι πολύ καθώς πρέπει. Επί πλέον προσευχόμαστε ως καλοί χριστιανοί να μην προσέξει ο Συνασπισμός αυτό το 'του Αγίου' που δηλοί οτι (άκουσον άκουσον) αυτό το '-ου' είναι μακρό (σαράντα μετάνοιες γρήγορα ως χριστιανοί για να μην εκτεθούμε ως εκσυγχρονιστές).

Το φοβερότερο όλων είναι οτι η Δασκάλα επέπληξε το μικρό παιδάκι που κατά λάθος είπε ο Άγιος Χριστόφορος. Πράγμα που με τρομάζει περισσότερο από το ίδιο το βιβλίο. Οι δάσκαλοι ήταν πάντα η αιχμή του εκπαιδευτικού δόρατος. Προσωπικά θυμάμαι πολλούς δασκάλους να λένε την γνώμη τους στην τάξη. Γνώμη που πολλές φορές ήταν διαφορετική από το βιβλίο, αλλά φρόντιζαν να την τεκμηριώνουν. Πώς κατάντησαν έτσι αγράμματοι, φοβισμένοι και άβουλοι ένας εκσυγχρονισμός ξέρει.

Πρέπει μάλλον να κάνουμε ένα ευχέλαιο στο παιδαγωγικό ινστιτούτο. Να πάμε και ένα πρόσφορο (ή μήπως προσφόρο) και να ζητήσουμε από τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (ή ίσως Χριστοδούλο) να χοροστατήσει. Τέλος να προχωρήσει σε αρτοκλασία (κλάνυμι τον άρτο = κομματιάζω το ψωμί, για να μην παρεξηγούμεθα) και να μας μοιράσει από ένα αντίδωρο (ή και αντιδώρο), μπας και φύγει το κακό.